تجدید سیاست آمریکا در شبه جزیره کُره - بلاگ پو

تأخیر نسبی بایدن در انتصاب نماینده ویژه در امور کره شمالی تا حدودی می تواند نشان دهنده فروکش نسبی بحران کره در مقایسه با دوره های اوج گیری این بحران، و یا ضرورت و فوریت کمتر آن نسبت به سایر مسائل بین المللی باشد که امروز دولت آمریکا را به خود مشغول نموده است.

کلیت سیاست و رویکرد آمریکا نسبت به شبه جزیره کره در دولت های گذشته به ندرت تفاوت قابل ملاحظه ای داشته است. این ثبات نسبی تقریبا در تمام راهبردهای بلندمدت سیاست خارجی ایالات متحده وجود داشته و اگر شیفت سیاسی هم اتفاق افتاده، به مرور زمان و به شکل تدریجی یا به اقتضای عصر و به شکل گریزناپذیر واقع شده است. حتی ترامپ که از منظر عمومی تفاوت های جدی با اسلاف خود داشت، در کلیات سیاست خارجی خود اغلب در چارچوب های سابق حرکت می کرد.

حتی می توان گفت تفاوت سیاست های وی مثلاً در زمینه کره شمالی نه حتی تاکتیکی، بلکه شخصیتی بود. کارکتر غیرمعمول ترامپ در صندلی رئیس جمهوری آمریکا منجر به تفاوت های ظاهری و کلامی فراوانی شده بود که در عمل به بی نظمی و ناهماهنگی هایی حتی در اعلام موضع مقامات دولت وی می انجامید. خود وی هم به دلیل اینکه ذاتاً پوپولیست بود، کوشش می کرد در انظار عمومی خود را فردی خارج از سیستم، غیرسیاسی و مردمی و به کلی متفاوت از بقیه وتا حدی نقطه مقابل اوباما نشان دهد.

در قبال کره شمالی هم تفاوت رویکرد چندانی در سیاست آمریکا حاصل نشد و در نهایت هم همانطور که کارشناسان انتظار داشتند، با دیدار رهبر دو کشور و دست دادن و پای خود را در این یا آن سوی مرز گذاشتن، تفاوت چندانی در اصل مسئله و نتیجه حاصل نشد. کیم جونگ اون و دونالد ترامپ دشمن بودند، دست دوستی دادند، برای دوربین ها لبخند زدند و حتی توییت ها و نامه های برای هم نوشتند و سپس دوباره دشمن بودند، چه بسا متخاصم تر، غیرقابل اعتمادتر و غیرقابل پیش بینی تر.

پوپولیسم یک اصل محوری در تمام سیاست ها و رفتار و گفتار عمومی دونالد ترامپ بود. تقریباً هر امر خودمطلعی از سوی ترامپ در زمان ریاست جمهوری اش منوط به این اصل می شد. از جمله در زمینه کره شمالی؛ مسئله پیونگ یانگ برای کلیت نظام حاکم بر ایالات متحده مثل سابق بود اما رفتار سیاسی دولت ترامپ متفاپت از دیگران بود چون بر مبنایی متفاوت -پوپولیسم- شکل می گرفت و متجلی می شد. اگرچه در پی همین رفتار سیاسی یک آرامش موقت بوجود آمد و پیونگ یانگ دست کم مدتی آزمایش موشکی یا تهدید هسته ای یا اقدامات دیگری برای عرض اندام، صورت نداد. بخشی از این آرامش نیز به این موضوع برمی گشت که ظاهراً رهبر کره شمالی هم از آن شرایط سابق خسته شده بود و شاید به نوعی دنبال بهانه می گشت تا فضا برای مدتی آرام تر گردد.

همچنین خود کیم جونگ اون نسبت به پدرش تندروی کمتری دارد و تا حدودی هم مانند ترامپ عوام فریب است. چه بسا اون مایل به ایجاد تغییراتی هم بود، و واقعیت این است که

با روی کار آمدن جو بایدن به عنوان یک سیاستمدار حرفه ای، کاخ سفید با نگاه بلندمدت و واقع گرایانه و عملگرایانه به مسئله کره شمالی می پردازد. بایدن مطلع است که کره شمالی حیاط خلوت چین است، بنابراین بعید است دولت بایدن انتظار داشته باشد که پیونگ یانگ به کلی عاری از تسلیحات هسته ای گردد و یا کره جنوبی و شمالی بطور کامل وارد صلح شوند. یعنی چین اجازه نمی دهد که چنین گردد. شبه جزیره کره منطقه حائلی است بین چین و دنیای تحت نفوذ آمریکا که بخش شمالی آن تحت سیطره پکن و بخش جنوبی آن (همراه با ژاپن) تحت نفوذ واشنگتن است. حتی اگر کیم جونگ اون بخواهد، چین اجازه نخواهد داد که کره شمالی بیش از حد راستا سازش را طی کند، چرا که فرایند سازش در نهایت بیشتر به ضرر چین و به سود غرب تمام خواهد شد.

، همانطور که در ادغام آلمان غربی و شرقی، طرف غربی به طرف شرقی چربید و در نهایت آلمانِ یک پارچه به متحد مهم دنیا غرب تبدیل شد. بدیهی است. دولت باتجربه بایدن نیز به خوبی واقف است که مانند دولت های پیشین، نخواهد توانست مسئله کره شمالی را به میزان قابل توجهی حل و فصل کند.

بایدن احتمالا در ماه ها و شاید سال های آینده ترجیح می دهد بدون رفتارهای نمایشی و تا جای ممکن در سکوت، اقدامات اعتمادساز انجام دهد و گام های کوچک عملی در راستای کاهش تنش بردارد. خود بایدن هم گفته است دولتش توهمی درباره تحول جدی در این زمینه ندارد.

منبع: روزنامه سازندگی

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

thailandro.ir: تایلند: سفر به کشور زیباییهای جنوب شرق آسیا، بانکوک، پوکت، پاتایا، سامویی، کرابی

asiaro.ir: آسیا رو: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه